تاریخچه کلی از چه قرار است؟

در هر روز در ایالات متحده، ۶٪ از جمعیت کشور برای یک وعده غذایی، غذای بیرون‌ بر مصرف می‌کنند. چه از طریق یک لمس بر روی اپلیکیشن، چند کلیک روی یک وب‌ سایت یا یک تماس تلفنی سریع با پیتزا فروشی محله. سفارش غذا به نظر می‌رسد فقط یک راحتی مدرن است. اما اگر نگاهی به تاریخچه آشپزی بیندازیم، سریعاً متوجه می‌شویم که مفهوم غذای بیرون‌ بر هیچ چیز جدیدی نیست. در واقع، تا زمانی که جوامع پیشرفته وجود داشته‌اند، انسان‌ها غذای آماده می‌خریدند.

در ایتالیا

ویرانه‌ های پمپئی در ایتالیا مملو از ترموپولیا مغازه‌ های پخت و پزی هستند که غذاهای گرم را برای رومیان گرسنه‌ای که عجله داشتند فراهم می‌کردند. همچنین در بازار های آزتک‌ های باستانی، فروشندگان انواع تامال‌ ها را به مشتریانی که از آنجا می‌گذشتند، می‌فروختند. و همزاد خوشمزه غذای بیرون‌ بر، غذای تحویل‌ داده‌ شده، نیز تقریباً به همان اندازه قدیمی است و در فرهنگ‌ های مختلفی وجود دارد. قصاب‌ های پاریس در قرن چهاردهم به طور مکرر محصولات خود را مستقیم از مغازه به خانه‌ های خانواده‌ های مرفه شهر ارسال می‌کردند. در حالی که گروه‌ هایی از “داباوالا”ها در بمبئی همچنان ناهارهای خانگی را به کارگران گرسنه در سراسر شهر تحویل می‌دهند. همان‌طور که حداقل از قرن نوزدهم این کار را انجام می‌دادند.

در آمریکا

در تاریخ آمریکا، گزینه‌ های بیرون‌ بر و تحویل غذا به همان اندازه فراوان و خوشمزه بوده‌اند. به عنوان مثال در قرن هجدهم هتل‌ های مستعمراتی در شهرهای بزرگ تبلیغ می‌کردند. خانواده‌ها می‌توانند هر روز با ارسال خدمه خود از هر غذایی که آن روز پخته می‌شود بشقابی دریافت کنند. برای کسانی که جمعیتشان کمتر بود بعد از جنگ داخلی ناهارهای ساخته شده در جعبه‌های کراکر برای پیک‌ نیک‌ داران یا مسافران گرسنه آماده می‌شد. به عنوان مثال: یک رستوران در دهه ۱۹۲۰ به مشتریان خود ناهارهای بسته‌بندی‌ شده‌ای را ارائه می‌داد. که شامل ساندویچ مرغ مرغ بریان ساندویچ کلاب، انواع سالاد و همچنین بستنی آجر در طعم‌های مختلف برای پایان وعده می‌شد.

اما داستان غذای بیرون‌ بر آمریکایی فقط حکایت از علاقه دیرینه این ملت به ساندویچ‌ ها ندارد. چگونه، کجا و چرا این کشور غذای بیرون‌ بر می‌خورد، بازتاب تغییرات وسیع‌ تری در تاریخ اجتماعی، اقتصادی و تکنولوژیکی این کشور است.

کلاس اجتماعی غذای بیرون‌ بر:

تا اواسط قرن بیستم رایج‌ ترین مکان‌ ها برای پیدا کردن غذای بیرون‌ بر مراکز ترانزیتی بزرگ مانند ایستگاه‌ های قطار یا تقاطع‌ های جاده‌ های پرتردد بود. پیدا کردن وعده‌ های غذایی کاملاً پخته در این مکان‌ها نه تنها در ایالات متحده معمول بود. بلکه در سراسر جهان نیز رایج بود سربازان آمریکایی که در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم در شرق دور سفر می‌کردند، اغلب از ناهارهای کوچک در جعبه‌های مسطح خریداری‌ شده در قطار های ژاپن و چین یاد می‌کردند. اگرچه غذا های تحویل‌ داده‌ شده از رستوران‌ها به خدمتکاران برای ثروتمندان اختصاص داشت اما این نوع خوردن در حال حرکت بیشتر به زندگی کارگران تعلق داشت.

ایالات متحده:

زنان آفریقایی-آمریکایی بیشترین گروهی بودند که با کسب‌ و کار غذای بیرون‌ بر در چنین مکان‌هایی ارتباط داشتند. یک یانکی که در سال ۱۸۶۸ از واشنگتن به موبایل، آلاباما، از طریق قطار سفر می‌کرد نوشت: رستوران‌ های غذایی در راه‌ آهن‌ های جنوب تقریباً بدون استثنا، وحشتناک هستند.

او ادامه داد: چند روز طول کشید تا راز را کشف کنم، اما در نهایت فهمیدم که مطمئن‌ ترین راه برای رفع اشتها و همچنین ارزان‌ ترین، حمایت از زنان رنگین‌ پوستی است که در ایستگاه‌ های اصلی اطراف قطارها با مرغ‌های پخته‌ شده، تخم‌ مرغ و گاهی قهوه داغ جمع می‌شوند.

اگرچه غذاهای آن‌ها اغلب نمرات بالایی می‌گرفت مسافران در ساحل شرقی مسیرهای خود را تغییر می‌دادند فقط برای اینکه فرصتی برای ناهار در شهری به نام گوردونس‌ ویل، ویرجینیا داشته باشند که به خاطر مرغ سرخ‌ شده‌اش معروف بود اما دلیل پشت این روند یکی بسیار شوم بود.

از آنجا که حتی قبل از آزادی نژادپرستی آشکار به این معنی بود که فروش غذای بیرون‌ بر یکی از معدود گزینه‌ های برای آفریقایی-آمریکایی‌های کار آفرین بود که به دنبال حمایت از خانواده‌ هایشان بودند. برای مصرف‌ کنندگان آفریقایی-آمریکایی، غذای بیرون‌ بر اغلب کمتر یک راحتی بود و بیشتر یک ضرورت. سیاه‌ پوستان در سفری طولانی یا به سادگی به دنبال لقمه‌ای برای خوردن دور از خانه در هر جایی در جنوب جیم کرو، اغلب مجبور بودند غذای خود را به صورت بیرون‌ بر در رستوران‌ های جداگانه سفارش دهند اگر می‌خواستند اصلاً غذا بخورند.

تاثیر نهار در روند غذای بیرون بر

ناهار های بیرون‌ بر همچنین بخشی اجتناب‌ ناپذیر از زندگی طبقات کارگر شهری از همه نژادها در اوایل قرن بیستم بود. صنعتی شدن به این معنی بود که مردم دورتر از خانه کار می‌کردند. اما هنوز هم می‌خواستند چیزی گرم و خوشمزه برای خوردن در طول روز کاری داشته باشند.

در بین محبوب‌ ترین غذاهای بیرون‌بر در مراکز شهری سواحل شرقی مانند نیویورک در این زمان صدف‌ها اسکالوپ‌ها و دیگر موجودات دریایی بخارپز خورشتی یا سوپ‌خورده‌شده بودند. بسیاری از رستوران‌های شهری ویژه‌ های بیرون‌ بر را ارائه می‌دادند که شامل آیتم‌ هایی مانند اسکالوپ سرخ‌شده در جعبه برای بردن به خانه بود که می‌توانستند با ۲۵ سنت از “اتاق صدف چاس” خریداری شوند یا “سوپ صدف در قوطی برای بردن به خانه” که با ۳۰ سنت در “رستوران و اتاق ناهار ساگامور” موجود بود.

اگرچه آلودگی و صید بی‌رویه تجارت صدف خیابانی را نابود کرده‌اند. اما ظروفی که این صدف‌ها می‌توانستند با آن‌ها به خانه برده شوند، همچنان به عنوان ظروف چینی بیرون‌ بر باقی مانده‌اند. اولین افرادی که این ظروف صدفی را به صورت انبوه تولید کردند. برادران بلومر از نیویورک بودند که کسب‌ و کار تولید ظروف خود را در سال ۱۹۰۰ آغاز کردند. تا دهه ۱۹۶۰ این شرکت به شرکت ریگل پیپر تبدیل شد و تا سال ۱۹۷۷ به فولد پاک تبدیل شد. شرکتی که همچنان اکثریت ظروف چینی بیرون‌ بر مورد استفاده در ایالات متحده را تولید می‌کند. در طول راه این ظروف مقوایی سفید رنگ با یک معبد قرمز مبهم چینی بر روی طرفین خود به نمادی از غذای چینی سریع و غیررسمی در آمریکا تبدیل شدند.

تاثیر چین روی غذای بیرون بر

و این اتفاق تصادفی نبود. حتی قبل از رسیدن غذای آن‌ها به این جعبه‌ها رستوران‌ های چینی به خوبی در خط مقدم روند تحویل غذا در ایالات متحده بودند.

اولین اشاره به خدمات تحویل غذا به گونه‌ای که خوراکی‌ های مدرن آن را می‌شناسند و دوست دارند در واقع از یک رستوران چینی در لس‌ آنجلس می‌آید. در سال ۱۹۲۲، کافه کین-چو اعلام کرد که “تنها مکانی در ساحل غربی است که غذای واقعی چینی را تهیه و تحویل می‌دهد.” تنها با یک تماس تلفنی، رستوران “غذاهای گرم را مستقیم به شما تحویل می‌دهد”، حتی تا ساعت ۱ بامداد.

رانندگی برای تحویل

پس از جنگ جهانی دوم، مفهوم تحویل غذا در دنیای گسترده‌تر رستوران‌ها رونق گرفت. تا اوایل دهه ۱۹۵۰، طبقه متوسط در حال رشد آمریکایی ماشین‌ های دوم خریداری کرده بودند به حومه‌ ها نقل مکان کرده بودند. و از لذت‌ های اولیه تماشای تلویزیون لذت می‌بردند. با افزایش زمان فراغت خانواده‌ ها در خانه‌های خود چسبیده به تلویزیون، سود رستوران‌ ها به طور مداوم کاهش می‌یافت.

با نگرش (اگر نمی‌ توانی آن‌ها را شکست دهی به آن‌ها بپیوند) انجمن‌ های رستوران به سرعت اعلام کردند که (تجارت بیرون‌ بر) به عنوان راه‌حلی برای مشکل آمده است. رستوران‌ها در سراسر کشور شروع به تبلیغ منو های تلویزیونی کردند که برای بردن به خانه ساخته شده بودند. آن خانه‌های غذایی که شروع به ارائه این خدمات به مشتریان خود در اوایل دهه ۱۹۵۰ کردند افزایش فروش ۲۰ تا ۵۰ درصدی را در یک سال تجربه کردند. تا پایان دهه منوها به طور منظم یادآوری‌ هایی داشتند که هر موردی می‌تواند برای بیرون‌ بر سفارش داده شود. که به این معنی بود که غذای رستوران در خانه دیگر فقط برای افراد ثروتمند یا فقط برای کسانی نبود که هیچ گزینه دیگری نداشتند. در سال‌ های پس از جنگ غذای بیرون‌ بر و تحویل به چیزی برای همه تبدیل شد.

فراز و نشیب فلسفه بیرون بر

در میان محبوب‌ ترین آیتم‌های این منوهای تلویزیونی، به طور غیر منتظره‌ ای پیتزا بود. در دهه ۱۹۴۰ سربازان بازگشته از جنگ در اروپا علاقه‌ مند به غذای ایتالیایی شده بودند. به رستوران‌های ایتالیایی که از ابتدای موج‌ های مهاجرت ایتالیایی در اوایل قرن بیستم در شهرهای آمریکایی پراکنده شده بودند هجوم آوردند.

شهروندان گرسنه هم کنجکاو بودند و حتی نیویورک تایمز بر آن شد تا توضیح دهد. که این پیتزا جدیداً محبوب یک پای است که از خمیر مخمر ساخته شده و با هر تعداد مرکز مختلف پر شده است. که هر کدام شامل گوجه‌فرنگی است تا سال ۱۹۴۴ رستوران‌های نیویورک سیتی پیتزاهایی را ارائه می‌دادند که می‌توانستند “برای بردن به خانه سفارش داده شوند. در “جعبه‌های مخصوص برای این منظور” بسته‌بندی شده و “گرم” بودند.

چند سال بعد لس‌آنجلس بار دیگر ثابت کرد که در صدر نیازهای تحویلی جهان قرار دارد. زمانی که یک پیتزا فروشی به نام “کازا د’آموره” شروع به ارائه چیزی کرد که یکی از اولین نمونه‌های تحویل رایگان در نظر گرفته می‌شود. البته این فقط در صورتی بود که مشتریان حداقل سفارش ۲.۵۰ دلاری داشتند.

امروزه از هر هشت بزرگسال آمریکایی یک نفر در هر روز پیتزا می‌خورد چه یخ‌ زده باشد چه توسط پیک به خانه آورده شود.

ترویج رسمی غذای بیرون بر

پس از حل مشکل تلویزیون، غذای بیرون‌ بر و تحویل فقط به تکامل خود ادامه دادند. تا دهه ۱۹۶۰ خودرو های خصوصی بر جاده‌ های آمریکایی تسلط پیدا کرده بودند. و رستوران‌های غذای سریع که تقریباً به طور انحصاری به غذای بیرون‌ بر اختصاص داشتند به سریع‌ترین بخش رشد صنعت رستوران تبدیل شدند.

تا دهه ۱۹۹۰ اینترنت شروع به نشان دادن تأثیر خود بر غذای بیرون‌ بر آمریکا کرد و از اوایل سال ۱۹۹۷ کارآفرینانی که احساس کردند اینترنت میتواند به کمک این صنعت بیاید، شروع به ایجاد وب‌ سایت‌ هایی برای منوها کردند. در آن مشتریان گرسنه می‌توانستند غذای مورد علاقه خود را به صورت آنلاین سفارش دهند.

و تحویل غذا در فضای تکنولوژیکی همیشه در حال تغییر امروز، به شکل‌ها و راحتی‌های جدیدتری ادامه می‌دهد.

نتیجه گیری

البته مدل مورد حمایت غول صنعتی Seamless وجود دارد که به کاربران امکان می‌دهد تا با یک لمس اپلیکیشن غذای تحویلی سفارش دهند. اما سوپر مارکت‌ هایی مانند Whole Foods و Tesco نیز اکنون غذاهای خوراکی را مستقیماً به درب منزل شما تحویل می‌دهند. در حالی که شرکت‌هایی مانند Blue Apron غذاهای آماده‌پخت را به مشتریان گرسنه ارسال می‌کنند.

در سال‌های اخیر، فضای تحویل غذا به یکی از بزرگ‌ ترین و سود آورترین حوزه‌ها در دنیای تکنولوژی تبدیل شده است. در سال ۲۰۱۴ سرمایه‌ گذاران جسورانه بیش از ۱ میلیارد دلار در این حوزه سرمایه‌ گذاری کردند. به خوبی می‌دانند که انسان‌ ها در هر قرنی همیشه گرسنه میمانند. و همیشه به دنبال یک لقمه سریع و راحت برای خوردن هستند.

ترجمه، تدوین و تحقیق: علیرضا فرهمند

منابع: Historyassociates / Time